U 4. emisji “Putevi i raskršća” gost je bio Hakija Muratović, predsjednik Zemljoradničke zadruge Petnjica i jedan od prvaka SDA u Petnjici.
Ukratko, kad vas neko pita đe je Petnjica šta bi ste rekli?
HAKIJA MURATOVIĆ: Petnjica je prostor smješten u Gornjem Bihoru koji se nalazi na sjeveroistoku Crne Gore. Petnjica se graniči sa opštinama Berane, Rožaje i Bijelo Polje a sa sjevera sa Srbijom. Njena površina iznosi 178 km2 sa 26 sela i naselja na nadmorskoj visini od 726 m . Ona postaje mjesni centar odmah poslije oslobođenja Jugoslavije 1945. godine kada počinje obnova zemlje pa i ovog kraja. Zatim dobija svoju opštinu koja nažalost ne traje dugo. Političkom odlukom tadašnjih vlasti mimo volje svojih građana gubi taj status 1957. godine i dobija status mjesne zajednice kada se definitivno zaustavlja i ekonomski razvoj ovog kraja. U tom trajanju opštine izgrađuje se nekoliko objekata, zgrada, osnovnih škola, ambulanta, hidrocentrala, Dom kulture u kojem je smještena i Pošta a samim tim Petnjica dobija oblik urbanog gradskog jezgra.
Kako ocjenjujete život u ovoj opštini u poslednjih nekoliko godina?
HAKIJA MURATOVIĆ: Naravno da ima razlike, ne mnogo bitne ali ipak ima pomaka. Prije svega narod je psihološki relaksiran dobijajući svoje lokalne samouprave a to je bila dugogodišnja želja svih nas. Mi dobro znamo, pogotvo oni koji su rođeni u vrijeme dok je Petnjica imala status opštine sve do 1957 godine kada se ukida , kako se živjelo u Petnjici i kako je država zanemarila ovaj kraj kao i lokalna uprava Berane kojoj je pripadalo ovo područje. Zastao nam je razvoj i tada su počele veće migracije stanovništva koje je preko granice tražilo bolji život.
Kako je ranije izgledala ZEM ZADRUGA sada?
HAKIJA MURATOVIĆ: Jedini privredni subjekat poslije rata, odnosno od 1945. godine pa na dalje bila je Zemljoradnička zadruga Petnjica. Ona je osnovana 20 maja 1945 godine, ona je bila jedini privredni subjekat je bio uslužni serivis građanima, snabdijevanje hranom, namirnicama. Ono što treba da znate je da u to vrijeme nije bilo lako samog sebe snabdijevati. Tad su bili seoski putevi i roba se distribuirla zapregama, obično na konjima. Zadruga je širila mrežu po selima i u jednom momentu smo imali oko 40 prodavnica. Dok danas ima samo jednu prodavnicu, i bavi se isključivo trgovinom.
Opširniji intervju možete čuti na portalu Radija Petnjica.
