U sedamnaestoj emisiji “Putevi i raskršća” gost je bio Mehmed Meša Adrović, predjsednik opštinskog odbora DPS-a Petnjica. Evo dijela razgovora sa ovim privrednikom i aktivistom vladajuće stranke.
Kakva je situacija sada u Petnjici i koje su se promjene desile nakon vraćanja statusa opštine?
Promjene su drastične i mnogo je bolja situacija nego dok smo bili u sastavu opštine Berane. Prije svega to se uočava na broju ljudi koje smo zaposlili, a ranije nismo imali tu mogućnost. Uradilo se mnogo na infrastrukturi i sve to zahvaljujući dobrom lokalnom rukovodstvu na čelu sa našim predsjednikom Samirom Agovićem, koji dolazi iz redova DPS-a, a mogu slobodno da kažem da je DPS partija koja je odigrala najznačajniju ulogu u vraćanje statusa opštini.
Naravno, uvijek može više, ali u ovom momentu je nerealno očekivat i pričat da se, za protekli period moglo više. Ako se uzme u obzir da je status izgubljen 1957. godine i da nekoliko decenija nije ulagano u taj kraj. Možemo slobodno da kažemo da se počelo ulagat onog momenta kada je krenula demokratija u Crnoj Gori, i na veliku sreću i Bihoraca i Crne Gore, na vlast je došla prava partija – DPS. Zašto se nije ulagalo do unazad 25 godina u ovaj kraj o tome ne mogu da pričam, ali ono što je činjenica jeste da se više uložilo u posljednjih 25 godina nego li za sve one decenije koje su bile iza nas. Moramo da razumijemo da opština Berane nije visokobudžetna opština, već opština koja ima svoje probleme. Svoju razvojnu šansu Petnjica treba da traži u poljoprivredi, turizamu, proizvodnim pogonima a za sve to postoje interesovanja. Ovih dana petnjički kraj obilaze potencijalni investitori koji su zainteresovani za izgradnju hidrocentrala. Vlada je obezbijedila sredstva za putni pravac Berane – Petnjica, obezbijedila je sredstva za izgradnju administrativne zgrade Opštine i naravno, biće rekonstrukcija seoskih puteva. Skoro pa da nije ostalo mjesta da se u Petnjici nije nešto uradilo. Ozbiljna priča se vodi o rekonstrukciji putnog pravca prema Bioči.
Ovdje ima mnogo šansi i mnogo načina da se uloži novac. Ako uzmemo u obzir da su Bihorci davno krenuli u Evropu i da su stekli iskustvo i znanje i ti ljudi uvijek mogu da donesu neki dobar projekat i sve ih je više zainteresovanih. Ja sam dugo u biznisu i uložio bih svoj kapital u proizvodnju najmeštaja jer smo bogati sirovinom odnosno drvetom. Moramo da shvatimo da je proizvodnja ključ uspjeha.
Svuda na svijetu je sjever razvijen a jug zaostaje. Kod nas je obratno. Zašto mislite da je to tako?
Ne možemo da krivimo nikog sa strane. Mislim da krivce treba da tražimo u nama. Mislim da je problem u nedostatku ideja. Jednostavno su ljudi godinama čekali da im neko obezbijedi radno mjesto, da pođu u Podgoricu, Budvu, Bar i po onoj narodnoj „sjedi hljebu da te jedem“. Odlazili su u inostranstvo, tamo se zaposlili, svidio im se Zapad i kako je uređen i upravo je zbog toga sjever Crne Gore nerazvijen. Njih niko nije tjerao da odu odavd. Prosto su imali mogućnost da odu i iskoristili su je. Ja za sebe mogu da kažem da se nisam ni vratio sa Zapada. Osjećam da sam dio dijaspore jer mi je porodica u Njemačkoj. Tamo imamo posao, tamo radimo, djeca idu u školu, ali uvijek me vukla želja jer da nije bilo te želje ja se ne bih ni vratio. Tačno je da se tamo ne „beru pare sa vrba“, ali sam ja tamo mogao da se bavim biznisom koji bi mi donio mnogo bolji profit, ali pusta želja za Bihorom i ovim krajem me dovela dje sam sada, u svoju državu. Mi nemamo drugu državu i ništa ljepšte od Crne Gore nema, to mora da nam je svima jasno. I moji prijatelji iz Njemačke su mi kazali da ja mogu imat pasoš, državljanstvo ali da ću uvijek biti stranac.
