Posljednih dana sam sa velikim interesovanjem pratila tešku i kritičnu situaciju izazvanu pojavljivanjem požara, koji je zahvatio okolna sela iz opštine Petnjica. Čitajući sve te članke počev od 14. aprila pa sve do danas, osjetila sam veliku brigu i suosećanje sa ugroženim stanovništvom, sa onim, na žalost, malobrojnim pomagačima i divnoj prirodi koja je zauvijek uništena. Što je više članaka objavljeno, sve sam više bila začuđena, da je moguće da su i političari i građani bili tako ineficientni tokom savladanja ove ne svakodnevne situacije. I jedni i drugi se nisu tako ponašali, kako bi se to trebalo očekivati, kad je vanredno stanje (kao što je ovde i bilo) u pitanju. Zašto? Obično, prirodne katastrofe uspijevaju da ujedine različite ljude zato što ih povezuje ista muka. Zajedno vuku „isti konopac“, zato što imaju isti cilj: Hoće da se bore protiv poplave, da izdrže sušu ili, kao u ovom slučaju, da ugase požar, koji ugrožava stanovništvo, kuće i veliki dio opštinske šume. U takvim momentima ljudi širom svijeta zaborave na diference i religiozne, nacionalne ili političke razlike da bi se zajedno borili protiv zla. Za očekivati je, da bi to isto tako trebalo da bude i u Bihoru, u Petnjici. Puno se ovdje priča o ponosu, o časti i o bratstvu. O solidarnosti, o borbi jedan za drugog. Pitam vas: Gdje je bila vaša solidarnost i to bratstvo kad su se vaši sugrađani borili protiv požara, da bi spasili sopstvene kuće? Gdje su bili, kad su gorile šume opštine, VAŠE opštine, za koju ste se tako dugo borili? Sigurno ste bili negdje, ali niste tu bili, gde je trebalo biti: Na licu mijesta. Naravno postoje uvjek dvije strane medalje pa sam veoma ponosna i sretna, da postoje ljudi koji su ipak shvatili opasnost te situacij i koji su bili hrabri. NVO „Ruka spasa“ kao i MK Bihor i MK Sokolovi su došli i uradili jedino što je bilo pravilno u toj teškoj situaciji: POMOGLI SU. Rizikujući svoj život probali su, u okviru svojih mogućnosti, da gase požar, da bi spasili ugrožene kuće i šumu. Ali nisu oni samo gasili požar. Oni su uradili i više od toga. Oni su kroz njihovo djelo stavili prst u jednu veliku ranu, koju opština Petnjica na žalost i poslje skoro tri godina i dalje ima: Implicitno su dokazali, da mi kao opština ne funkcionišemo, da mi samo na papiru ekzistiramo. Pokazali su, da mi kao opština nismo sposobni da zaštitimo stanovništvo i da za tri godine nismo uspjeli da stvorimo osnovne strukture koje karakteristišu jednu opštinu, da bi građanima omogućavali siguran i solidan zivot u njoj. Izgleda da je važnije politički se pripucavati i skupljati bodove, slikati se pored požara, truditi se ko je pametniju frazu rekao, nego se potruditi da se riješe elementarne potrebe stanovništva našeg kraja. Po mom mišljenju, politika je zakazala, i ma kako to tužno zvučalo, ovaj požar u svoj njegovoj tragičnosti, treba da nam bude pouka i poruka. Ali džaba poruke, kad nema ko od ključnih ljudi da reaguje, da kažu gdje su greške, da ih spomenu i daju im ime. Kao što sam već na početku navela, prirodne katastrofe i situacija poslije istih spajaju u svim dijelovima svijeta ljude, pa čak i političare različitih stranaka. Ali ne bi to bio Bihor, da je kod nas sve kao u ostalim zemljama, zar ne? Kod nas jedan zove Rožaje, jedan zove Berane, pa kad su konačno uvidjeli, da se mora zajedničkim snagama boriti protiv vatrene stihije, dolazi se ujedinjenim snagama, na žalost sa zakašnjenjem. Veliko srce, snaga i patriotizam Seje, Aldijana, Alena, Adnana, Jasmina, Bekima, Belog, Aca, Erka i Isada (neznam sva imena, ove sam iz članka izvadila) je ipak bila dovoljna, da se greške političara ne bi završile u katastrofalnom pravcu. Poštovani političari Opštine Petnjica: Zašto za tri godine niste uspjeli da ostvarite osnovne strukture samostalne opštine, koja nije ovisna nikoga? Kako je moguće imati opštinu vec tri godine, a nemati ni kantu za gašenje požara? Zašto su vam vaše zadovoljstvo i vaši interesi (bar se to tako čini) važniji nego zajednički interesi sviju nas? Zašto imate takvu averzija jedan prema drugom da ni u teškim situacijama niste dovoljo hrabri da izađete iz svoje sjene, da bi zajedno vukli taj metaforični „konopac“? Zašto očekujete od stanovništva da se odluče za jednog ili za drugog političara? I za mene najznačajnije pitanje: Kako je moguće, da nemate plan zaštite našeg naroda i naše prirode? Izgleda da je definicija takozvanog „zaštitnog plana“ iz vašeg ugla vođjenje retoričkih borbi za kafanskim stolom za vrijeme dok prolaze toliki dani, da sagori 10 hektara šume, da budu ugrožne kuće vaših komšija i da čak ljudi iz MK Bihor, MK Solokovi i NVO ,,Ruka spasa“ dolaze da pomognu opštini. Vi ste trebali da budete spremni na takvu situaciju. Zašto to niste bili? U čemu su protekli te tri godine? U kafi i praznoj priči? Ovo treba da nam bude upozorenje. Nije više pet do dvanest. Došli smo do toga, da MORAMO nešto da promjenimo. Moramo se aktivirati i konačno stvoriti strukture u opštini, koje ce nam pomoći da budemo spremni na svaki eventualitet koji može da se desi, i u pozitivnom i u negativnom smislu. A Vi, gospodo političari, takozvani izabrani ljudi, povedite nas svojim primjerom prema zajedničkim ciljevima. Ma nije to tako teško, pokušajte.
