Alen Lenka Ajdarpašić, dvadesetjednogodišnji tihi, povučeni, skromni Bihorac i ubojiti golgeter petnjičkog fudbalskog kluba, zimsku fudbalsku pauzu koristi uglavnom za odmor i rekreaciju jer treninga još nema.
Prema sopstvenom priznanju više ne sanja velike klubove i planetarne uspjehe, jer se vrlo brzo uvjerio u sramotnu neminovnost – da je za sve, pa i za ostvarenja takvih snova, potrebna veza. Uzaludan je očigledni talenat i velika volja, za bijeg iz prosječnosti potreban je i motor druge vrste – one neprofesionalne.
Igra fudbal od kada zna za sebe, a na veliki teren zakoračio je sa 11 godina. Pet godina kasnije, sa 16, već je igrao za prvi tim FK Petnjica.
Sa svojih 190 cm, onako lagan i tanan, odmah je zauzeo mjesto u napadu. Brzina, dribling i skok je ono što je njegova karakterisitika.
Veliki lokalpatriotizam mu se donekle obio o glavu, jer zbog ljubavi prema matičnom klubu i želji da pomogne, ostao je tu gdje je počeo svoje prve fudbalske korake. Nije ga interesovao mnogo nijedan poziv, pa ni laskanje drugih fudbalskih sredina. Želio je da pomogne svom fudbalskom klubu da se zajedno dignu iznad prosjeka.
Na žalost njegova i naša FK Petnjica nije mogla dalje od jedne sezone u Drugoj fudbalskoj ligi pa se tako, ničim zasluženo i Lenkin san polako gasio.
„Šteta što ovaj mladi igrač nije imao nekog da ga plasira na tržište zapadne Evrope“, česta je opservacija svih fudbalskih znalaca koji su imali priliku da ga posmatraju na terenu. Tome je dodavano da – on, Lenka, ima nešto više od prostog jurenja za loptom, nečeg višeg potrebnog za velika fudbalska djela.
Lenka ne krije da je dodatnu rezignaciju i razočarenje dobio nakon “probe” u Luksemburgu. Prema njegovom kazivanju, jedan trenig i jedna utakmica je bila dovoljna da prednost dobije igrač koji je rođak poznatog fudbalera iz BiH.
Petnjički Ibrahimović ipak ne odustaje. Čeka bolje dane za FK Petnjica iako je strpljenja sve manje.
„Sagledavajući sveukupnu situaciju, kod nas, u zemlji i u regionu, mislim da je možda krajnje vrijeme da potražim neki klub u inostranstvu. Jedini je problem što ja veze i konekcije nemam. Sam koračam fudbalskim svijetom, a za ovo vrijeme, koliko igram fudbal, svjedok sam da kvalitet nije uvijek presudan. Žao mi djece, koje kod nas u Bioru ima dosta, koja imaju talenta, imaju potencijala, ali počev od roditelja pa onda redom bivaju opstruisana. Zbog te nebrige sva ta djeca jednog dana uglavnom završe na bauštelu. Nadam se da ja neću“, kaže Lenka.
D.B. S.R.
