Iako je put od Petnjice do Luksemburga jako dobro poznat ljudima iz Bihora, jer je skoro svaki Bihorac makar jednom putovao na ovoj relaciji dugoj 2.000 km, mi vam uz podršku naših prijatelja iz firme Raisenbus Montenegro donosimo priču o ovoj trasi koja je “dobro utabana” koracima Bihoraca.
Raisenbus, koji kreće svakog petka iz Bijelog Polja u 16 sati sačekali smo u Beranama, odakle smo krenuli put prema Luksemburgu. Ovaj put donosi mnogo neizvjesnosti, jer nepredvidive stvari se uvijek mogu desiti, pa tako ogromne gužve na granicama, zastoji, nevrijeme nisu nepoznanica. Da bi ste došli do Luksemburga potrebno je da pređete četiri države: Srbiju, Mađarsku, Austriju i Njemačku, kao i četiri granična prelaza “našu” crnogorsku, dva srpska na ulazu u Dračenovac i izlazu kod Horgoša kao i čuvenu mađarsku granicu.
U Raisenbusu su nas dočekali šoferi i menadžeri koji su odavali utisak kao da će put trajati dva sata. Sastav putnika je raznolik, ima onih koji su krenuli prvi put, ali i na svakoj liniji ima neko ko je stari znanac ko je put toliko dobro upoznao kao da ga je pješke prešao, te natenane priča priču o svim detaljima na tom putu svima onima koji su se prvi put zaputili. Nakon rutinskih kontrola na crnogorskoj i srpskoj granici, čeka vas možda najteži dio puta do Kragujevca, čuvena Ibarska magistrala, sa mnogo krivina. Kada se izađe na autoput, počinje se otvarati beskrajna ravnica Panonska nizija. Kroz Srbiju proćićete kroz veće gradove kao što su Novi Pazar, Kraljevo, Kragujevac, Beograd, te nedaleko od Novog Sada i Subotice. A onda se blizi čuveni momenat kada treba ući u Evropsku uniju, što stvara posebnu neizvjesnost jer iz Bihora do Luksemburga se nosi sve od igle do lokomotive. Kao da su Bihorci i više nego ozbiljno shvatili da se u goste ne valja ići praznih ruku, te se za Luksemburg kao obavezno ponese malo domaćih radinosti, sira, kajmaka, pršuta i ostalih domaćih proizvoda. U svemu tome osoblje firme Raisenbus igra veliku ulogu. Lijepa riječ gvozdena vrata otvara, te blag i pristojan pristup iskusnih vozača može da doprinese da vam “uvijek nepredvidivi” mađarski carinici ne diraju ono što se “pratili” za Luksemburg. Prelaskom granice počinje “drugi svijet”, primjećujete drugačiju arhitekturu, ljudi nekako drugačije izgledaju. Zora nastupa kada se približite Austriji, a ono će vas pratiti na ostatku puta je bezbroj vetrenjača, polja zasađenih raznim kulturama, ogromne fabrike, kao što je naftni gigant OMV, fabrika automobila Ford, i mnoge druge koje simbolizuju snagu zapada i Evropske unije. Posebnu pažnju privlače posjedi ,,posađeni” solarnim panelima, te često neko iz autobusa dobaci da bi to bila idealna ideja za kod nas. Takođe vidjećete da skoro svaka kuća je krov zamijenila solarnim panelima, te da prilično vode računa o energetskoj efikasnosti. Sela na zapadu skoro sva lice jedno na drugo, u sredini sela se nalazi katedrala, oko nje su sagradjeni objekti a onda se oko tog sela prostiru posjedi. I tako ćete do Luksemburga vidjeti hiljade katedrala i samo jednu džamiju nedaleko od grada Manhajma. Posebno su zanimljivi i odnosi ljudi u autobusku, iako se na samom početku puta rijetko ko s kim poznaje, na kraju puta svi postanu kao jedna famijija, te se mnogi od njih nađu “svoji”…
I tako dok kroz prozor gledate na hiljade raznih automobila i kamiona, i samo ponekad refleksno odreagujete kada vidite ženu za volanom nekog kamiona, nakon mininum 25 sati vožnje stignete i do krajnje destinacije. Prelazak preko rijeke i tabla na kojoj piše Luksemburg znači da ste stigli na odredište. I tako, nakon Bihora opet Bihor. Kada izadjete iz autobusa, opet čujete dobro poznat akcenat, vidite dobro poznata lica… I tako kada vas sačekaju, uz par upustava o obaveznom postovanju strogih pravila nastavljate vas put kod vaše rodbine i prijatelja. Tu se rastajemo i sa našim prijateljima iz Raisenbusa, i zahvaljujemo im se što su nas u rekordnom roku i udobno doveli do Luksemburga. Uz želju da nas isto tako vrate u zavičaj…
DINO RAČIĆ
