Jedna od najznačajnih događaja, kada je u pitanju Gornji Bohor na polju obrazovanja, je otvaranje srednje škole školske 1989/90 godine koja je djelovala u okviru SSŠ “Vukadin Vukadinović” iz Berana.
U samom startu, otvorena su tri odjeljenja i to: odjeljenje tesktilne struke, poljoprivredne i odjeljenje mašinskne struke sa zanimanjem brava. Deset godina nakon otvaranja, na čelo ove obrazovne ustanove u Petnjici na mjesto direktora dolazi Rahim Rastoder – Raško.
O vremenu kada i kako je škola širila svoje obrazovne kapacite, rasla i razvijala se, za portal radija govori bivši direktor a sada penzioner, Rahim Raško Rastoder koji na čelu ustanove dolazi 1998.godine i na tom mjestu provodi 16 godina.
“Šesnaest godina sam bio pomoćnik direktora u matičnoj školi i ovdje se vodio kao organizator nastave i rukovidilac područnog odjeljenja. Od dana osnivanja škole do mog dolaska, taj posao je obavljao profesor Reko Adrović, mašinski inženjer i do tada su postojali samo obrazovni profile u trećem stepenu. Nakom mog dolaska, izdižemo nivo obrazovanja sa trećeg stepena na četvrti pa ostvaramo smjerove kao što su poljoprivredni tehničar, ekonomski tehničar i veterinarski tehničar. Sa otvaranjem četvrtog stepena, uporedo smo stvarali uslove za kvalitetnu nastavu u smislu otvaranja kabineta, radionica, infrastrukturu za praktičnu nastavu za zanimanje poljoprivredni tehničar, obezbijeđena je mehanizacija za isti smjer koja se sastojala od nabavke dva traktora i plastenika.
Takođe smo opremili radionicu za zanimanje kako mašinske tako i poljoprivredne struke. Prvi računare koji su stigli iz naše dijaspore, iz Luksemburga, negdje polovinom mog ukupnog radnog angažmana na mjestu direktora škole, opremili smo kabinet informatike. Ministarstvo prosvete je takođe pomoglo opremanju kabineta kao i humanitarna organizacija HELP tako da se u školi stvoreni više nego li dobri uslovi za podizanje obrazovnog procesa”, ističe Reško Rastoder kada priča o uslovima u ovoj prvoj srednjoškolskoj ustanovi u Petnjici i dodaje da je sve to bilo dosta teško obezbijedit jer je uvijek prioritet imala matična škola.
“Osamostaljivanjem naše srednje škole, puno toga je lakše u smislu da je ona dobila direktni kontakt sa ministarstvom gdje ministarstvo dobija obavezu prema školi. Formiranjem opštine, srednja škola dobija svoj status i dobija na značaju ali, ono što mogu da primijetim to je da ova dva procesa nijesu spriječila smanjenje broja učenika. Kada sam došao na mjesto direktora, 1998.godine, škola je brojala oko 140 učenika a napominjem da su bila samo zanimanja u trećem stepenu. Kada smo otvorili i četrvrti stepen i nova zanimanja, broj se drastično povećao pa je u jednom momentu bilo, npr. 2007/08.god. 238 učenika od prvog do četvrtog razreda srednje škole.
Nakon 2011/12, taj broj je počeo drastično da pada usled migracije stanovništva i pada nataliteta. Pošto sudbina srednje škole zavisi od broja učenika u osnovnim školama na području opštine, gdje se broj učinaka u poslednjih nekoliko godina konstatno smanjuje, mislim da opstanak srednje škole će doći u pitanju.
Zabrinutost temeljim na činjenici da se područna odjeljenja osnovnih škola zatvaraju usled nedostaka đaka. Bez obzira što se uslovi za izvođenje nastave, iz godine u godinu poboljšavaju, bez obzira što nastavni kadar odgovara stručnim profilima u školi, đaka je sve manje i manje pa je opstanak upitan”; ističe Rahim Rastoder.
Kratko se osvrnuo i na profesore koji su izvodili i trenutno izvode nastavu u srednjoj školi. “Kao i u svim zanimanjima pa i u ovom, obrazovnom, bilo je kvalitetnih i manje kvalitetnih profesora. Moj odnos sa profesorima, kao njihov pretpostavljeni, bio je u uvijek korektan u smislu međusobnog poštovanja i uvažavanja. Imao sam određeno razumijevanje za pojedine propuste i probleme, pogotovo za profesore koji su bili sa strane i koji su svakodnevno putovali do Petnjice na posao. U mom prvom mandatu sam obezbijedio taxi prevoz za profesore jer bi njihovo putovanje sa autobusom do Petnjice, uglavnom dovodilo do kašenjanja na časove. Nedugo zatim smo obezbijedili školski kombi za profesori i otklonili taj problem”, ističe Raško koji naglašava da je po struci sociolog i da mu nedostaje kolektiv.
“Po struci sam sociology i profesor socioligije pa mi je čovjek na prvom mjestu. Iz toga razloga nedostaje kontakt sa kolegama, učenicima i školski život uopšte. To sam nadomjestio održavanjem kontakata sa kolegama kojima sam bio nadređeni kao i sa bivšim učenicima koji danas žive na prostoru Petnjice i Berana, koji su svoji ljudi i danas su kadar. Ponosan sam na te dobre đake, koje je naša škola proizvela, završili fakultete a među kojima imamo i magistara i doktora nauka. Jedan broj njih radi u našoj opštini kao i u drugim opštinama u Crnoj Gori. Osjećam zadovoljstvo jer sam dao doprinos u stvaranju tih i takvih kadrova”; zaključuje svoju priču Rahim Raško Rastoder, koji je u četri mandata bio na čelu jedine i prve srednjoškolske ustanove u Petnjici.
DENIS BOŽOVIĆ
