Gost šeste emisije “Putevi i raskršća bio je predsjednik Skupštine opštine Petnjica Adnan Muhović. Evo dijela razgovora.
Šta je ono što biste mogli nekome ko nikad nije bio ovdje i nekome ko ne zna gdje je Petnjica da kažete u nekoliko rečenica i da ga upoznate sa Petnjicom ?
ADNAN MUHOVIĆ: Petnjica nekada i sad. Pa vidite realno nema mnogo velike razlike. A velike razlike nema zato što je Petnjica stala u razvoju, kao što znate jer joj je ukinut status opštine 1957. godine pa sve do 2013. godine kada je povratila status opštine. Konstantno, permanentno i kontinuirano je preživljavala stagnaciju u svim sferama razvoja i to se vidi na svakom koraku. Ono što prije svega i poslije svega vidite i sa čime susretnete je nepostojanje magistralnog puta koji vodi do jedne opštine. Mi smo jedina opština u državi prema kojoj nema magistralnog prilaza. Dobro je da smo se izborili konačno prije dvije godine da se Petnjici vrati status opštine. Ipak Petnjica nije ono što je bila 2013. godine, ipak se nešto uradilo i nešto se radi. Zaokružili smo opštinu u pravnom smislu. Imali smo 15 kvalitetnih sjednica skupštine opštine Petnjica na kojima smo donijeli značajne odluke. Zatim su ovdje otvorene određene institucije sa državnog nivoa kao što je centar za Socijalni rad, Zavod za zapošljavanje, otvorena je zgrada solidarnosti i podijeljeni su stanovi osobama socijalno ugroženim. Ono što nagovještava normalan razvoj Petnjice je izdvojenih milion i sedamdeset hiljada eura za povezivanje sa Beranama magistralnim putem i dobro je da taj projekat kreće od Petnjice prema Beranama a ne od Berana prema Petnjici i to će se raditi ove godine. Nema razvoja Petnjici dok se ne uradi magistralni put .
Da li je neko od vaše porodice, vaših prijatelja otišao, šta su njihove priče, zašto ljudi odlaze iz Bihora?
ADNAN MUHOVIĆ: Kada govorimo o tom pitanju i migracionim procesima sa ovog područja, ne možemo a da se vratimo nekoliko unazad. Naši problemi počinju od 1912. godine , od balkanskih ratova kada je veliki broj stanovništva protjeran iz ovih krajeva u Tursku, jedan dio stanovništva u Bosnu, Makedoniju. Mi bihorci imamo našu „SREBRENICU“. U Drugom svetskom ratu područje Bihora je jako stradalo. Oko 9.200 ljudi – to je čitava jedan generacija i to se teško obnavlja. Građani znaju ko je to uradio i čije su to zasluge. I onda su prosto ljudi nestajali, nestao je jedan grad, kao i što je nestala Srebrenica. Imamo obavezu prema našim precima koji su branili ovaj kraj od crnogorskih četnika da nikad ne zaboravimo to što su uradili. Period 1992 -1995 godina je jako važan, jako bolan za područje Bihora. Rat u Bosni i Hercegovini, našoj državi matičnog naroda, tada su se ovdje dešavale mnogo teške stvari. Ovdje su ljudi prebijani i hapšeni samo zato što su pokušali da se politički organizuju kroz stranku demokratske akcije – SDA. Tada je predsjednik stranke uhapšen na putu iz Podgorice prema Kolašinu što je presedan za Evropu. Međutim, tada je neko pokušao da ubije i da istrijebi čitav narod i to je slika onoga o čemu mi govorimo. Ljudi su uplašeni bili, nije bilo direktnih ratnih dejstava ovdje ali jeste sličnih. I to je uticalo da ljudi u tom periodu u značajnom broju napuste Crnu Goru. Maćehinski odnos ove države prema našem narodu doveo je do daljeg iseljavanja stanovništva sa ovog prostora.
(Cijeli intervju možete čuti na našem portalu u okviru serijala “Putevi i raskršća)
