Gost emisje “Putevi i raskršća”, Ismet Iko Latić, savjetnik predsjednika opštine je govorio o svom životnom i profesionalnom putu, o radu u opštini i povratku u zavičaj.
Kako to da ste se posle studiranja na stranu vratili u Petnjicu?
Kada se gleda u retrospektivi, ne može da se izostavi onaj najbitni činilac a to je rodni kraj i Petnjica. Po završetku osnovne škole u Petnjici, srednju sam završio u Novom Pazaru a fakultet u Sarajevu đe sam završio i magistarske studije. U Sarajevu sam dobro organizovao život. Međutim, dok sam studirao, radio i živio u Sarajevu, uvijek sam imao na umu svoj rodni kraj i uvijek sam imao želju da se vratim i da uradim nešto što je u mojoj moći da pomognem mjesto odakle sam došao. U vrijeme mog povratka, dešavale su se aktivnosti oko povratka statusa opštini, i moja motivacija je bila da se angažujem ne razvoju Petnjice, već da pomognem da se stvore pretpostavke za razvoj opštine. Naišao sam na razumijevanje predsjednika opštine koji mi je ponudio posao. Istina je da nisam tražio posao komplamentaran mom obrazovnom profilu, već bilo šta, đe bih mogao da na neki način pomognem svoj rodni kraj. Proces resocijalizacije koji traje i dan danas nije baš lak, ali ta ljubav, želja pomaže da se sve te stvari prevaziđu.
Šta je to što vam nije baš lako i šta je to što vam olakšava neke teške trenutke?
Radni dan ili život u Petnjici se ne razlikuje nešto posebno od većine mjesta na sjeveru ili uopšte u Crnoj Gori. Izuzev Podgorice i još nekih razvijenih gradova, život je koncipiran na jedan način koji se preslikava iz sredine u sredinu. Mi smo mlada opština i kasnimo za ostalim opštinama koje postoje više godina. Radom i projektima pokušavamo da ih sve to stignemo i uhvatimo kopču sa trendovima u Crnoj Gori i regionu. Život mladih i u Petnjici, kao i svuda, se odvija pored računara i u nekom svom virtuelnom svijetu komunikacije. Ono što možemo smatrati problemom to je da veći dio Petnjice nije pokriven brzim internetom. Fali optički kabl i dosta stvari na polju infrastrukture – od magistralnog puta do toga da smo jedina opština koja nema svoju trafostanicu. Mi smo jedina opština u koju se dolazi jednosmjernim putem. Kada sam dolazio nijesam mogao ni da pretpostavim sve ovo. Uvijek se misli nešto drugačije od realnosti. Kada sam se vratio susreo sam se sa realnošću i svim onim što nijesam pretpostavio. Puno više uživam u nekom malom uspjehu ovdje u Petnjici, nego li nekom velikom van nje. Kada sagledam moje djetinjstvo i sada odrastanje djece Petnjici, ono se bitno razlikuje. Ono što bih izdvojio to je da je moje djetinjstvo obilježilo događajima koji, htjeli mi to ili ne, ostavi tragove. Od rata na prostoru bivše države, do bombradovanja i mnoge druge stvari. Pripadam generaciji koja je zbog svih ovih događaja, imala priliku da sve to utiče na naše živote. Ja sam rođen u jednoj državi, osnovnu školu završio u drugoj, maturirao sam u trećoj državi i to je normalno za Crnu Goru i region. Mlađi ljude, koji su porijeklom iz Petnjice a žive u zemlje EU, nemaju tih problema. Mi smo sa tim događajima dobili i izgubili. Ne znamo koliki je omjer ali je to svakako učinjelo da brže saznamo.
