Iako nisam tako često gost Bihora i Petnjice, putem portala radija Petnjice i drugih medija, te kroz razgovore sa svojim prijateljima koju su češće u Bihoru i čvršće vezani za svoj kraj, te kroz humanitarne i druge projekte koje organizujemo u Luksemburgu – poprilično sam upućen kako pulsira život u Bihoru i Petnjici. Zato i prihvatam da ponudim svoje skromne odgovore na važna pitanja koja se tiču Petnjice i njenog dosadašnjeg razvoja; rekao je na početku razgovora književnik Faiz Softić u razgovoru koji se obavlja u okviru projekta Retrovizor
R.P:Najjači utisak o Petnjici u deceniji za nama, nakon povratka statusa opštine.
SOFTIĆ: Istina, više puta bio sam očaran određenim rezultatima postignutim u našoj maloj i mladoj opštini. Ponajprije ističem dva vrlo značajna infrastrukturna objekta: zgradu nove opštine i regionalni put Petnjica – Berane.
To jesu najznačajniji, ali ima još niz nešto manjih objekata od pomenutih, kao što je stadion FK “Petnjica”, nekoliko stambenih zgrada u Petnjici i još ponešto.
R.P: Kako biste opisali trenutnu situaciju u opštini Petnjica u pogledu iseljavanja stanovništva i može li se i kako zaustaviti
SOFTIĆ: Evidentno je da se ljudi iseljavaju što nije slučaj samo sa Bihorom i Petnjicom već se ljudi u cijelom svijetu pomjeraju iz ruralnih dijelova prema urbanim centrima, pa i dalje. Trend je to, pomodarstvo i neupućenost kada je u pitanju Bihor. Teško da se bilo kakvim sredstvima to može zaustaviti sve dok u mladim ljudima na sazri svijest da se danas, naravno uz rad kakav ih čeka i tamo gdje idu, može živjeti kvaliteno ako ne i kvaltetnije nego u Njemačkoj ili Luksemburgu. Potrajat će, ali će se ljudi dozvati i uvidjeti jednoga dana kakve su pogrešne poteze povlačili u životu.
Mene su u Luksemburg dovela djeca koja su početkom rata u Bosni izbjegla u Crnu Goru, a odatle u Luksemburg. Morao sam na kraju rata za njima, nije mi bilo druge. U Sarajevu mi je rat pomeo sve što sam prije toga stvarao, kuću i pokućstvo.
R.P: Koje kapitalne projekte smatrate ključnim za dalji razvoj opštine Petnjica
SOFTIĆ: Ne vidim druge projekte osim otvaranja određenih privredno-prerađivačkih pogona koji bi se oslanjali na poljoprivrednu i stočarsku proizvodnju. Nekoliko porodica koje su se na vrijeme opredijelile za ovu vrstu privređivanja su nam najbolja potvrda da se može kad se hoće.
Na polju kulture u Petnjici imamo vrlo respektabilne pomake, zahvaljujući entuzijazmu Mirsada Rastodera, Sinana Tiganja i još nekolicine koji društveno, Petnjicu i ugled toga kraja stavljaju ispred ličnih interesa.
R.P: Kako ocjenjujete trenutnu zaposlenost u opštini i koje mjere smatrate potrebnim za poboljšanje situacije
SOFTIĆ: Znam da je najviše ljudi zapošljeno u administraciji opštine Petnjica i da je to prilično velik teret za opštinski, pa ako hoćete i državni budžet. Mnogima, umjesto što gube dane u opštinskim kancelarijama i petnjičkim kafanama, bilo bi i za njih i za opštinu mnogo bolje da se uhvate kakvih konkretnih poslova.
R.P: Kako biste opisali ekonomske parametre opštine Petnjica i koje biste promjene predložili za unapređenje ekonomske situacije
SOFTIĆ: To su nam pokazali dvojica Rešada: jedan Rastoder, koji, nažalost, više nije među nama i drugi Adrović koji sa fabričkim pogonom u Gusarama, razbija predrasude da se u ruralnim dijelovima ne mogu otvarati pogobi za proizvodnju moderne robe čije se tržište širi po cijeloj Evropi.
R.P: Koje su najveće izazovi s kojima se suočava poljoprivreda u opštini Petnjica i kako ih rješavati
SOFTIĆ: Kada je u pitanju poljoprivreda i tu imamo vrlo pozitivne primjere. Imamo Mehmeda Ajdarpašića, te Zverotića, Kočana i još neke domaćine koji nam jasno pokazuju kako se na selu može lijepo zivjeti od poljoprivrede i stočarsta. Vjerujem da u njihovim kućama danas ima sve što imaju i najmodernije kuće u velikim gradovima. Naravno, treba raditi…
Pa i država pomaže, možda bi mogla i više, ali se ja sjećam vremena kada država ništa nije nudila, a uzimala je čak i porez na ispašu po državnim poljanama.
Nisam od onih koji vide samo ono što ne valja, ja vidim i dobre primjere i njih se držim.
