Fudbaleri FK Petnjica su danas u Gusarama pobijedili ekipu Fer pleja rezultatom 7:0.
Nakon prošlonedjeljnog nemilog događaja kada su domaći igrači napali pomoćne sudije, igrači FK Petnjica su smogli snage da prevaziđu probleme i pobijede ubjedljivim rezultatom ekipu Fer pleja.
Šerbo Rastoder je bio gost Radija Petnjica u emisiji “Putevi i raskršća”. Ovo je drugi dio razgovora.
Kada se kaže Petnjica, to me asocira na zavičaj, a zavičaj je jedno čarobno mjesto koje svaki čovjek ima i on je samo jedan. Na moju žalost, ili na sreću, otišao sam još kao dijete tako da malo znam što se tiče sjećanja na taj kraj. Ja sam jedan od onih Bihoraca koji je prepoznat i po tome što sam rođen u selu Radmance u kojem su rođeni i neke značajne ličnost. Ono što je dobro to je da mi možemo otići iz Bihora, ali Bihor iz nas ne može i po tome smo prepoznatljivi. To se može definisati i kao dobrim i kao lošim, samo zavisi iz kojeg se ugla posmatra.
BIHOR IZ NAS NIKADA
Ono što je loše, to je agrarni kraj, i procesi koji su tekli, učinio je taj kraj samo siromašnim. Tako danas u Petnjicu dolazimo istim putem kojim smo dolazili 1945. godine, i jedina promjena jeste neopravdani optimizam ljudi koji se obnavlja. Ja to tumačim kao emociju i sasvim mi je prihvatljiva. Međutim, može se tumačiti kao jedna vrsta iracionalnosti. Ti ljudi otuda su otišli širom svijeta, i tamo su vrlo uspješni. Ja kao neko ko se bavi promišljanjem, postavim sebi pitanje kako su ti ljudi vrlo neuspješni jedino u svom zavičaju. Odgovor je vrlo složen i kompleksan i mislim da se može tražiti u nečemu što je okvir. Naši ljudi u dijaspori, kada ih obiđete, uvidjećete da su to evropski ljudi, evropskih standarda, sa evropskim kvalitetom života. Naravno uz onaj podatak koji sam malo prije napomenuo da Bihor iz njih nije izašao. To se prepoznaje najčešće ako se sretnete na nekoj svadbi ili na nekom veselju. Ti ljudi tamo vrlo racionalno razmišljaju i o svom budžetu i o svojoj budućnosti, o svom poslu i vrlo racionalno i odgovorno prema onom što su dnevne obaveze. Sada se postavlja pitanje a što nisu takvi i u Petnjici, a isti su ljudi. Mislim da su to različiti sociološki okviri, kao i sistemski, politički i kulturološki. Šanse mora društo i sistem da omogući, a tim ljudima tamo su društvo i sistem omogućili da se oni pokaži kao vrlo dobrim.
ZA STATUS OPŠTINE SE NE MOLI VEĆ SE ON ZASLUŽUJE
U Petnjici se u poslednjim decenijama mnogo toga promijenilo. Ja vam kažem da otuda mogu da nabrojim najmanje 52 poznata književnika, najmanje 70 profesora Univerziteta širom Balkana i širom Evrope i mnogo toga još. Ono što se u Petnjici nije promijenilo je infrastruktura, odnosno ono što konkretno zavisi od društva, društvene zajednice i države. Zašto je to tako ja ne bih ulazio u analizu, niti bih licitirao sa tim ko je kriv. Za mene su uvijek Bihorci krivi. Evo i pojašnjenja. Kada sam bio u Luksemburgu prije četri godine i kada je bila priča o formiranju pokreta za vraćanje statusa opštine, svi su mi predložili da budem na čelu tog pokreta, ja sam to odbio i kazao im da je to zbog toga „što vam ne vjerujem, a opština se ne dobija tako što se neko moli, već tako što je zaslužujete. A ako vam je ne daju, onda vas ja vodim na demonstracije u Brisel“. Pristali su i mi smo formirali pokret za Petnjicu. Sa tim činom su ljudi postali svjesni sebe, a kada vi imate svijest ko ste, što ste, koliko vrijedite, koliko možete, onda ništa nije problem.
MALI LJUDI POSTAJU VELIKI POLITIČARI A VELIKI POLITIČARI POSTAJU VELIKI BIZNISMENI
U Petnjici je sada problem što nema definisan opšti stav. Mali ljudi postaju veliki političari, veliki političari postaju veliki biznismeni i tu imate jednu konfuziju u razvoju i u koncepciji budućnosti, a ono što je meni najteže je to što imate jednu elitu koja umjesto da okuplja, ona odbija. Najveći resurs Petnjice je dijaspora, ekonomski, obrazovno i politički. Petnjica bez dijaspore je prazan prostor, a niko ne promišlja kako te ljude motivisati da rade u svom zavičaju ono što rade svuda po svijetu. Oni razmišljaju kako da im poklone auto, kupe kamion, pribor za djecu, daju neku materijalnu pomoć, ali nije to to. Pespektiva Petnjice je u stvaranju hiljadu drugih domaćina. Ja ne vjerujem u koncept da će gradnja nekih fabrika i industrijskih zona, preporoditi taj kraj, ja vjerujem u koncept da mi stvaramo dobre domaćine na jednom prostoru koji je bogom dan za tako nešto i da ti dobri domaćini budu gospodari svoje i tuđe sudbine.
CIJELI SJEVER JE ZAPOSTAVLJEN I ZAPUŠTEN
Niko iz zavičaja ne ide zato što mu je dobro. Taj prostor se strašno demografski prazni, a to demografsko pražnjenje ujedno znači i slabljenje ekonomskih i obrazovnih potencijala, i onda imate jednu vrstu lokalnog patagonizma da ako niste tu onda vi ne razumijete taj prostor. Naprotiv, upravo se razumije zato što niste tu, gledate sa strane i iz emocija i ne gledate iz interesa. Drugi problem je taj što je čitav sjever Crne Gore jedan zapušten prostor, a da li je građnja velikih fabrika rešenje to ne mogu da kažem, ali ono što sam siguran je da taj prostor ima sve resurse za jedan lagodan život. Naravno, taj lagodan život kod nas je najteže prepoznati kao proizvod rada, jer mi pod lagodnim životom podrazumijevamo da se ne radi. Znajući te ljude, znam da su izuzetni i prepozantljivi kao radnici i nikada za njih ne bih tražio ništa što ne podrazumijeva rad.
BIHORCI SU PRIJE NALAZILI POSAO U NJEMAČKOJ NEGO U BERANSKIM FABRIKAMA
Razlozi o iseljavanju iz Bihora su vrlo široka i kompleksna tema, kao i sama priča o Bihoru. Istu tu priču bi u Crnoj Gori mogli da pričaju, recimo Pivljani, Katunjani ili neki drugi planinski dio. To je problem planine. U obavezi je čovjeka u istoriji civilizacije da stalno silazi u grad, i pored toga što planina ima sve, ali nikada nije dovoljno čovjeku za život. To je jedan problem. Drugi problem je onaj koji proističe iz konkretnog konteksta i ja kao istoričar mogu da pričam o tom konkretnom istorijskom kontekstu.
Prva velika i masovna seoba se desila posle propasti Osmanskog carstva 1912.-1913. godine. Tada su se desile jako ružne stvari i desilo se opšte nasilje nad tim stanovništvom i ono je tražilo bolje i sigurnije mjesto. Tada ga je vidjelo u Turskoj i dobar dio Bihoraca se iselio tamo preko Luke Bar. Danas se sporimo oko toga ko je za to kriv, a umjesto sporova ja ću ponuditi to da svaka država ima odgovornost za sudbinu svojih stanovnika, što bi značilo da ono što možeš da spriječiš, možeš i da postaviš. Drugi veliki migracioni talas se desio u komunističkoj Jugoslaviji i taj talas ima veze sa onim odlaskom radnika u zapadnu Evropu i on je za najveći dio njih bio egzistencionalan. Kada bih htio da budem ciničan, onda bih kazao da je to vrijeme najveće industrijalizacije u okolini Bihora a da Bihorci tu nijesu mogli da nađu radno mjesto. Prećutaću sada o tome, zato što me vezuje izuzetno poučna priča u razgovoru sa bivšim predjednikom izvršnog vijeća Cemovićem, ali je to jedan od argumenata zašto su Bihorci prije nalazili posao u Njemačkoj nego u Celulozi, fabrici cigli itd. Pretpostavljam da se radi o jednoj vrsti nepovjerenja, neću reći nametnuta, iz istorisjkih razloga, ali je bila prisutna. Prosto se tada vodilo računa gdje će i koja radna snaga biti raspoređena, a to sam čuo iz usta najodgovornijih ljudi tada. Skoro pa da je važilo pravilo da portir i stražar može biti, a nešto više ne, i nije teorija zavjere. Ima naravno izuzetaka, bilo je Bihoraca koji su bili direktori celuloze i ja ih znam, ali su to ekcesi. Ne krijem nikoga, niti želim da okrivim nekoga, samo želim da realno prikažem jedan socijalno- politički koncept, koji je te ljude slao tamo gdje ih je slao. To se pokazalo i dobrim, zato što su upravo ti ljudi devedesetih godina spasili taj kraj.
Taj kraj je, zbog istorijskog nasleđa, bogom dan za neke vrste konflikata. Upravo mi je tada, ovaj pomenuti čovjek kazao „da se ne bojimo, nema nikakvih konflikata. Bihorac iz Njemačke danas za 100 maraka može sve“. Dakle, ekonomska moć koju su stekli iz ekomonske nemoći zbog koje su utekli, danas im daje prednost da kapital koji su stekli pametno, racionalno, ulože u budućnost, što je perspektiva toga kraja.
RUŽNO ISKUSTVO NA STENICAMA
Ima jedan detalj iz moje biografije i to je zapisano. Devedesetih godina sam otišao da posjetim taj kraj, i zaustavi me policija na mjestu koje se zove Stenice, mene i jednog rođaka političkog. Kada sam se vratio, saznajem da je mene moj kolega spasio hapšenja, jer sam navodno bio optužen da sam išao u političku agitaciju za republiku Sandžak, a ja išao u posjetu svojoj rodbini. Taj kolega, koji se sasvim slučajno zadesio tu, kazao je da ne prave glupost. Onda možete zamisliti, ako se to dešavalo meni i budućem predsjedniku skupštine, kako su se ophodili prema ostalima.
DRŽAVA KRIVA ZA POSLJEDNJE ISELJAVANJE
Poslednji talas iseljavanja je specifičan po tome što se dešava u jednom mirnodobskom dobu, u vremenu vlasti koja se u načelu javlja kao građanska i zaštitnik svih. Ono što mogu da kažem to je odsustvo perspektive tim ljudima. Vrijeme je tako da se ne možemo zaposliti preko konkursa. Ne znam ni jednog svog studenta koji se zaposlio preko konkursa i to je nešto što je strašno i strašna poruka za sve mlade ljude svijeta i ove države. Drugi aspekt je ekonomski, znači imamo jedan ogromni prostor na sjeveru Crne Gore koji je nerazvijen i mi smo jedina zemlja na svijetu koja ima nerazvijen sjever a razvijen jug. Vjerovatno se radi o nepravednoj raspodjeli postojećih bogatstava. U toj nepravednoj preraspodjeli, njima su ostale dvije solucije: da idu vani, ili da idu prema Podgorici ili moru, i ljudi su birali različite načine za svoju egzistenciju. Ovaj egzodus koji je vlast prikrivala, jeste bio masovan, a najapsurdnije je to što mi imamo potpredsjednika Vlade zaduženog za regionalno ulaganje koji je sa sjevera, i on umanjuje deset puta cifru iseljenih, kao da je on direktni krivac za to. Ja mislim da on nije kriv, da je kriv sistem koji to ne prepoznaje kao sveopšti problem. Iseljavanje sjevera nije problem samo sjevera, već je problem čitave Crne Gore. Mora biti prioritet države da stvara uslove i ambijent u kojem ti ljudi mogu naći sopstvenu perspektivu. Ne vidim da se sada to radi, a nadam se da će tome doći kraj.
Cijeli razgovor možete poslušati na YouTube kanalu Radija Petnjica.
Trnavice je zaseok u petnjičkom kraju. Kaže se da je u 15. vijeku, tu živio izvjesni mumin koji se zvao Sejdo, a mumin u prevodu znači domaćin. On je bio prilično hujljiv čovjek, a uz to i arsuz. Kada su se sinovi počeli hvatati muške snage, počeli su da se žene. Naravno, ostali su sa njim u zajednici, jer tako su nekada nalagala pravila života. Međutim, Sejdo nikako snahama nije bio po volji i nikako nisu mogle da uđu u huju svom svekru. Ništa mu nije bilo po ćefu što su snahe radile, a trudile su se. Kada nijesu mogle više da izdrže svekrovu rotu, odlučile su da ga se otarase. Najstarija, kojoj prema legendi bješe ime Fatima, najbolje je poznavala sve njegove navike i čitav njegov adet, te je nagovorila mlađu jetrvu da, dok ona bude zagovarala svekra, navuče preko glave neki džak i da ga tako odvedu u gaj koji se nalazio blizu kuće. Šta više, vezale su mu i ruke i odvele u gaj gdje su ga ostavile da malo razmisli o svojim postupcima. Ali, stari arsluz nije mogao mirno da sjedi prislonjen uz bukvu, već je počeo da se otima i kidiše da nekud ide. Za njegovu nevolju, na jednu stranu gaja, prema kojoj se i uputio, bila je stijena i ispod ambis. Došavši na kraj stijene, Sejdo je napravio poslednji korak u svom životu. Našli su ga mrtog ispod kamena koji narod od tada prozva Sejdov krš. Oni koji bolje pogledaju tu stijenu, uvidjeće da ona jasno podsjeća na lik muškarca.
(Sait Šabotić – emisija Putevi i raskršća)
Povodom priprema obilježavanja Dana nezavisnosti Crne Gore veliki broj doseljenika iz Crne Gore u Luksemburg, okupljeni oko četiri udruženja: Crna Gora-Luksemburg, ZK BIHOR Bošnjačko donatorski fond i Cooperacija Luksemburg – Crna Gora već danima su u intezivnim pripremama za obilježavanje Desetogodišnjice obnove nezavisnosti svoje domovine Crne Gore. Na prvom sastanku u ovom sastavu, održanom 4. maja u prostorijama udruženja Crna Gora – Luksemburg, u gradu Dudelanžu – predstavnici ovih udruženja na čelu sa predsjednikom Organizacionog odbora – konzulom Crne Gore u Luksemburgu Remzijom Camićem, Fetija Kalač u ime udruženja Crna Gora – Luksemburg, Hamdija Rastoder u ime ZK Bihor, Rahim Skenderović u ime Bošnjačko demokratskog fonda i Alija Sijarić u ime Cooperacija Luksemburg – Crna Gora – dogovorili su modalitete organicacije i samog obilježavanja jednog od najznačajnijih datuma u novijoj istoriji Crne Gore koje će se održati 21. maja u gradu Šifelanžu na adresi – HALL POLYVALENT rue Denis NETGEN L-3858 SCHIFFLANGE.
“Nezavisnost Crne Gore jeste čin najvišeg poštovanja i ovome datumu valja uvijek i iznova pristupat sa posebnom ozbiljnošću i senzibilitetom. Od dana proglašenja nezavisnosti mi imamo jednu sasvim novu Crnu Goru u kojoj se poštuju ljudaska prava i prava manjina i mi hoćemo takvu državu kao svoju maticu”, zaključeno je na samom početku ovog radnog sastanka, te poručeno da mi nemamo rezervnu domovinu i da se ne trebamo pitati – šta je Crna Gora učinila za nas – već šta mi možemo učiniti za Crnu Goru.
Utvrđen je okviran plan scenarija i postignut jasan dogovor, te podijeljena konkretne odgovornosti i zaduženja. Članovi Organizacionog odbora ubijeđeni su da će ovo biti istinski državni praznik, a očekuje se prisustvo ambasadora Crne Gore u Briselu, Vladimira Radulovića sa saradnicima, direktora Centra za iseljeništvo Crne Gore Predraga Mitrovića, kao i mnogih uglednih građani porijeklom iz Crne Gore koji žive i rade u Luksemburgu i zemljama u okruženju.
Očekuje se prisustvo zvaničnika iz nekoliko opština sa juga Luksemburga. Goste će zavbavljati dvoje poznatih estradnih zvijezda iz Crne Gore Ema Čivović i Zdravko Đuranović, te KUD „Evropa“. Osim toga, po prvi put će se predstavit guslar Fako Ličina koji će za ovu priliku otpjevati jednu od poznatih bošnjačko-crnogorskih narodnih pjesama. Biće prigodnih obraćanja i recitacija, a sve u slavu Crne Gore i njene nezavisnosti. Važno je napomenuti da je ovo bio još jedan uspješan sastanak prvog konzula Crne Gore u Luksemburgu Remzije Camića sa udruženjima čiji članovi dolaze iz Crne Gore, ili vode porijeklo sa njenih prostora.
F. Softić
Bihor je podneblje u kojem je uvijek bilo bastadura i dikatlija, pa tako u tom kontekstu pričaju za nekog Karanisa da je bio Grk i da je bio toliko vrijedan da niko kao on nije mogao da skače sa krša na krš. Po njemu su, sva je prilika, nazvali one oštre krše iznad Orahova- Karanovi krši. Kažu da su dolje na onom velikom kamenu u podnožju, ostali tragovi od njegovih stopala, kada je sa vrha natrupio na kamen. Jednom je stari adžo Pašo Bošnjak ispričao da su ljudi izbjegavali da po noći zadocne iz Lozne, jer su ljudi tada morali da prođu pored Karanovih krša, a tu se redovno priviđalo ljudima, pa su zbog toga straha, tražili da do Lozne dođu drugim putem. Najčešće su prolazili pored kuće rahmetli Hima Agovića odakle su mogli da izbiju na Gnjilicu, a da ih te navodne karakondžule, koje su bile prisutne, ne bi srele i kidisale na njih. Međutim, nekada se moralo i zadociniti kada se vraćalo iz Lozne. Pošto je pazarni dan u Petnjici bio petkom, kada bi se zadesio susret sa karakondžulama, već bi se u petak znalo ko je zadocnio i ko je prošao tim putem.
Prema drugom kazivanju ove legende, kažu da je Karanisu bilo drugačije ime, ali da mu je to ostalo jer je bio veliki šer jer ga tri sela nijesu mogla smiriti. Tako su ga prozvali, jer je činio mnoge greške, pa su ga ljudi navodno kritikovali ili karali i otuda mu je ostalo da je to bio karan čovek. Kako to obično biva, smrt nikada ne dođe sa mehterima, Karanis je počinio nekakvi šer i legao da se odmori na vrhu tog uzvišenja, a ljudi su se dali u potjeru za njim. Čim ih je čuo, Karanis je počeo da bježi, nadajući se da će mu njegova vještina pomoći da se spasi. On je skočio sa vrha stijene i kada se prizemljio, stopalo mu se urezalo u kamen. Sav polomljen, Karanis, odnosno karan, ostao je da zauvijek čuva stražu onima koji su se noću vraćali prema Gornjem Bihoru.
(Sait Šabotić iz emisije “Putevi i raskršća”)
Sinoć je u prostorijama ZK „Bihor“ u Luksemburgu održan sastanak UO udruženja i aktivista koji su pomagali tijekom manifestacije „Prvomajski susreti dijaspore u Luksemburgu“.
Zajednička je procjena da je manifestacija organizovana i sprovedena u savršenom redu te da nije bilo incidenata, a profit je bio vrlo ohrabrujući.
Sastanak je, vidno zadovoljan uspjehom manifestacije, vrlo suvereno vodio predsjednik UO udruženja koji se najiskrenije zahvalio svima koji su pomagali tokom manifestacije, sponzorima kao i gostima kojih je bilo preko 2000.
“Dokazali smo zašto smo najbolje udruženje u Evropi. Iskustva sa ove i ranijih manifestacija trebaju nam biti primjeri na kojima učimo šta treba da mijenjamo težući boljem”, rekao je na kraju Esko Halilović.
Danas je u posjetu Opštini Peć boravio je predsjednik Opštine Petnjica, Samir Agović sa savjetnikom za međunarodnu saradnju Ismetom Latićem. Bila je to prilika da se predsjednik Opštine susretne sa građanima koji žive u Opštini Peć a porijeklom su iz Petnjice. U toku Posjete upriličen je i sastanak kod gradonačelnika Peći, Gazmenda Muhadžerija. Tom prilikom su razmijenjene informacije oko funkcionisanja Opština, problemima sa kojima se susreću i dobroj praksi koja može biti primijenjena u rješavanju potreba građana. Gradonačelnik Peći je istakao spremnost za saradnju, sa Opštinom Petnjica, na sportskom, kulturnom i ekonomskom planu.
Iskazana je i spremnost da se dosadašnji međusobni odnosi, koji su ocijenjeni kao, dobrosusjedski, prijateljski i otvoreni, dalje unaprijede i da se poboljša saradnja kako bi građani obje Opštine imali što veće benefite od te saradnje. Posebno je akcentovana mogućnost zajedničkog korišćenja sredstava iz EU fondova kroz prekograničnu saradnju i istaknuto je zadovoljstvo što će obje Opštine već ostvariti saradnju na prekograničnom projektu koji je u fazi implementacije.
U četvrtak 05.05.2016. godine u kancelariji Asoocijacije Trentino Con i Balcani u Peći, održan je prvi sastanak radne grupe za implementaciju prekograničnog projekta: BorN- Borderless Nature. Koji se finansira iz sredstava prekogranične saradnje Kosovo- Crna Gora iz EU fondova.Direktni korisnici projekta su Nacionalni Parkovi Bješket e Nemuna i Prokletije, Opštine: Peć, Istok, Petnjica, Plav i Rožaje. Specifični ciljevi projekta su: Podizanje svijesti lokalnog stanovništva u vezi očuvanja i zaštite životne sredine kao i podrška lokalnim zainteresovanim stranama da razvijaju održive ekonomske projekte bazirane na očuvanju i unapređenju prirodnih resursa.
Opština Petnjica je u okviru ovog projekta direktni korisnik, što će kroz implementaciju aktivnosti projekta uključiti zainteresovane strane i imati mjerljive rezultate.
Na radnom sastanku je prisustvovao predstavnik Opštine Petnjica Mr. Sci. Ismet Latić koji je bio uključen u pripremu ovog projekta. Upoznao je partnere da je Opština Petnjica jako motivisana da učestvuje u implementaciji aktivnosti ovog projekta i da svoje obaveze blagovremeno izvršava.
„Sretni smo što će naši građani imati direktne koristi od implementacije ovog EU projekta. Iako se radi o manjem obimu aktivnosti ipak je to vrlo značajno za Opštinu Petnjica i to nas svrstava u red onih Opština koje imaju razvijene aplikativne i implementacijske kapacitete za korišćenje sredstava iz predpristupnih EU fondova”, istakao je Ismet Latić.
Danas je na prostoru Divan bašte u Petnjici, organizovan Sajam preduzetništva suvenira Crne Gore kao i suvenira sa lokalnim znamenitostima, povodom deset godina od sticanja nezavisnosti Crne Gore, u organizaciji Ministarstva prosvete, opštine Petnjica, lokalne turističke organizacije i Centra za kulturu u Petnjici.
Na sajmu su učestvovale osnovne škole sa područja opštine Petnjica kao i istureno odeljenje SSŠ „Vukadin Vukadinović“ iz Berana u Petnjici. Svoj preduzetnički duh, učenici osnovnih i srednje škole su iskazali na kreativan način, izradom suvenira od prirodnih materijala, zastupljenih na području Bihora, a na njima su se našli motivi kako iz opštine Petnjica tako i motivi Crne Gore.
Otvarajući sajam, predsjednik opštine Petnjica Samir Agović je istakao veliko zadovljstvo, tim prije što je poznato da su ogromni doprinos za sticanje nezavisnosti dali građani opštine Petnjica zajedno sa dijasporom i da opština zaslužuje poštovanje svih, od građana, nastavnog kadra i učenika jer je dala ogromni doprinos crnogorskoj nezavisnosti.
„Naša sredina, dragi prijatelji a to znamo dobro, prije 10 godina dala je ogromni doprinos obnovi državnosti Crne Gore, kada je preko 4.200 naših građana podržala taj projekat. Ovo je jedinstvena prilika da naši učenici pokažu koliko su kreativni, a sa druge strane da pokažu kolika je njihova ljubav prema domovini i da pokažu jasan odnos prema državi i mi danas vidimo da i kod najmlađih naraštaja stanuje država Crna Gora. Najviše sam zahvalan učenicima koji su i na ovaj način pokazali svu kreativnost i spremnost da i oni jednog dana budu pravi preduzetnici. Ovaj kraj je već i do sada pokazao da ima pravih preduzetnika i mi se danas dičimo našim uspješnim preduzetnicima. Ako listi naših preduzetnika dodamo i one koji su u dijaspori, onda vidimo da su naši ljudi veoma uspješni. Zato danas treba da budemo veoma srećni, jer imamo generaciju mladih ljudi koja će sasvim sigurno na najbolji način naslijediti nas i najbolje voditi računa o interesima ove opštine ali i države Crne Gore. U to ime sve vas pozdravljam i otvaram ovaj sajam preduzetništva i da vas zamolim da kupimo dio ovih izvanrednih proizvoda koji su nam naši mališani pripremili, jer taj novac ide u dobrotvorne svrhe“, izjavio je predsjednik opštine Samir Agović otvarajuči sajam u Divan bašti.
Lokalna uprava je otkupila dio rukotvorevina učenika osnovnih i srednje škole i tim činom je pokazala da želi da unaprijedi saradnju sa školama na području opštine Petnjica. Lokalna uprava očekuje u toku ove godine da će Ministarstvo prosvete ispuniti obećanje da će u opštini Petnjica otvoriti školski centar i vrtić i time bi se umnogome unaprijedio kvalitet obrazovanja u ovoj sredini.
Na štandu osnovne škole iz Trpezi su bili izloženi suveniri koji su rađeni ručnim radom od prirodnih materijala, a djeca koju sa bila na štandu, Leon Hodžić, Rijalda Skenderović, Alisa Skenderović su izjavila da su to radili iz zabave i da su željeli da pokažu i svoju kreativnost. Bilo je tu i autentičnog trpeškog kamena na kojem je pisalo „Uspomene iz Trpezi“ a inspiraciju za to im je bila štandovi i suveniri koji se prodaju na moru.
DENIS BOŽOVIĆ
